Πολύτεκνη οικογένεια ζητεί τη βοήθειά μας

Πρώτη καταχώρηση: Πέμπτη, 10 Δεκεμβρίου 2020, 04:00

Μια δεκαμελής οικογένεια αγωνίζεται για την επιβίωση μέσα στους μουχλιασμένους τοίχους ενός ανήλιαγου διαμερίσματος στον Βαρδάρη της Θεσσαλονίκης. Σε 45 τετραγωνικά μέτρα στριμώχνουν τα όνειρά τους τα οκτώ ανήλικα παιδιά της οικογένειας του Μάρκου και της Βαρβάρας Θ. Μια δραματική ιστορία της διπλανής πόρτας με πρωταγωνιστές δύο γονείς και τα οκτώ αγγελούδια τους.

Η κυρία Βαρβάρα ασχολείται με το μεγάλωμα των παιδιών της. Ο κύριος Μάρκος εδώ και έναν χρόνο είναι άνεργος. Πρόσφατα υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση βουβωνοκήλης και δεν μπορεί να επιστρέψει στη δουλειά του. Μοναδικό έσοδο της υπερπολύτεκνης οικογένειας Θ. είναι το επίδομα πολυτεκνίας που λαμβάνει από το κράτος.

Ζητούν ένα μεγαλύτερο σπίτι χωρίς μουχλιασμένους τοίχους

«Αν δεν είχαμε κι αυτό το σπίτι, θα ήμασταν στον δρόμο» λέει ο κύριος Μάρκος, περιγράφοντας τη σκληρή καθημερινότητα του ίδιου, της συζύγου του και των παιδιών τους.

«Στα δύο δωμάτια υπάρχουν πέντε στρώματα. Σε κάθε στρώμα κοιμούνται δύο άτομα. Υπάρχουν άνθρωποι που μας βοηθούν. Μας φέρνουν τρόφιμα και ρούχα. Από το παιδιά δεν έλειψε ποτέ το φαγητό. Όμως το σπίτι μας πλέον είναι ακατάλληλο. Η υγρασία είναι ανυπόφορη» λέει με απόγνωση ο υπερπολύτεκνος πατέρας, ζητώντας τη βοήθεια του κόσμου. Ο κ. Μάρκος Θ. απευθύνει έκκληση για να βρεθεί κάποιος που θα φιλοξενήσει τον ίδιο και την οικογένειά του σε ένα μεγαλύτερο διαμέρισμα. Συγχρόνως, ψάχνει να βρει δουλειά ως φύλακας για να αυξηθεί το οικογενειακό εισόδημα.

Τηλεκπαίδευση με ένα κινητό τηλέφωνο

Τα έξι από τα οκτώ παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο. Η πρωτότοκη κόρη της οικογένειας ξεκίνησε φέτος να φοιτά στο Γυμνάσιο. Στο σπίτι υπάρχει ένα κινητό τηλέφωνο με σύνδεση στο διαδίκτυο. Από αυτό το τηλέφωνο τα παιδιά προσπαθούν να παρακολουθήσουν τα μαθήματα τηλεκπαίδευσης. Κι όμως δεν θα τα ακούσεις να παραπονιούνται.

Διαβάζουν στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο. Κοιμούνται με τον ίδιο τρόπο. Τρώνε με τον ίδιο τρόπο. Παίζουν με τον ίδιο τρόπο. Όμως το χαμόγελο δεν φεύγει από τα χείλη τους. Όσο βλέπουν τους γονείς τους να αγωνίζονται για το καλό τους, τόσο εκείνα συνεχίζουν να ελπίζουν πως θα έρθουν καλύτερες μέρες.